Rozdział ósmy: Ucieczka z mroku

Kilku mężczyzn powstało od stołów, sięgając po zaczepioną u pasa broń. Emnesia rzuciła spojrzenie w stronę karczmarza, który pośpiesznie zgarniał do sakiewki kilka walających się po szynku monet. Nie wyglądał na takiego, co pomagał damom w opałach. Wręcz przeciwnie; po tym jak strzelał wzrokiem na tylne wyjście łatwo było wywnioskować, że planował jak najszybszą ucieczkę.

— Nie bój się — rzekł jeden ze zbliżających się do Emnesii mężczyzn, unosząc dłonie wnętrzem do przodu. — Nie skrzywdzimy cię, jeśli nie będziesz się stawiać.

Dziewczyna bez słowa zaczęła cofać się do drzwi. Żołądek przewracał się jej na wszystkie strony, a w głowie szumiało. Szurała stopami po podłodze, bojąc się potknąć o nierówność klepiska i upaść bezradnie przed napastnikami.

— Hej! — rozległo się zza niej.

Coś przeleciało ponad jej ramieniem i upadło z łupnięciem na ziemię. Wszyscy wlepili spojrzenia w niewielki, pokryty runami kawałek drewna. Minęła sekunda, może dwie, gdy huknęło i światło wszystkich świec zgasło. Emnesia szarpnęła się, gdy czyjaś dłoń chwyciła ją za ramię. Jednak na głos Hadresa „To ja!" uspokoiła się i podążyła za nim.

— Czemu…? Czemu oni…? — jąkała się, gdy uciekali, ścigani gniewnymi okrzykami mężczyzn z gospody. — Przecież są na ziemiach mego ojca! Jak mogą tak…? Jak mogą próbować schwytać mnie i…!?

— To chciwość, nie szlachetny władca rządzi ludźmi — odparł Hadres. — Ostrzegałem cię, co się może zdarzyć. Gdyby wszyscy na ziemiach twego ojca byli mu naprawdę wierni, armia Lorda Adisha zostałaby wypatrzona dobre kilka dni przed przybyciem do dworu.

— Ale… Przecież lud uwielbia mego ojca! — zaprotestowała, oglądając się co rusz przez ramię. Hadres prowadził ją w stronę stajni, pozostawiając za nimi pełną gniewnych okrzyków gospodę. Jak na razie nikt ich nie ścigał, chociaż Emnesia w każdej chwili spodziewała się tłumu wściekłych chłopów. - Czemu mi nie pomogli?

— Lud uwielbiał twego ojca, dopóki twój ojciec miał władzę — odparł beznamiętnie Hadres. — Ale władza Lorda Adisha rośnie szybciej, niż możesz sobie wyobrazić i z łatwością wyplenia nawet najmocniej ukorzenioną lojalność. A gdy ktoś nie chce służyć mu dobrowolnie, zrobi to pod przymusem.

— To okropne! — oznajmiła, potrząsając głową. Wślizgnęli się do stajni i Hadres zaczął przeglądać pośpiesznie boksy, w których stały konie. Niektóre ze zwierząt zarżały w niepokoju na ich nagłe wtargnięcie. — Trzeba to powstrzymać!

— Absolutnie — odparł Hadres, spoglądając na nią spod uniesionych brwi. — Żeby powstrzymać władzę Lorda Adisha, trzeba powstrzymać jego samego. Nie masz za sobą armii ani potężnych sojuszników, więc lepiej nie próbuj.

— Ale znam rycerzy…!

— Albo są martwi, albo wkrótce będą, albo…! — podniósł głos, gdy próbowała się wtrącić. — Już przeszli na stronę Lorda Adisha. Spróbuj najpierw zadbać o siebie, a potem martwić się dokonywaniem zemsty.

W końcu wybrał dwa wierzchowce, niezbyt duże i pospolicie wyglądające, ale najspokojniejsze ze wszystkich w stajni. Chwycił siodło i wprawnie zaczął zakładać na pierwszego z nich. Ten bez protestu pozwalał majstrować na swoim grzbiecie.

— Raczej mi nie pomożesz, jak zgaduję — rzucił Hadres do trzęsącej się i gapiącej na niego Emnesii. Ta otrząsnęła się z zamyślenia i spojrzała na niego z grymasem.

— Siodłanie wierzchowców to nie zajęcie dla damy — odparła z wyższością, chociaż nie zdołała powstrzymać drżenia w głosie.

— Podejrzewam, że to się wkrótce zmieni — odparł Hadres, jakby do siebie. Żachnęła się, lecz nim zdołała cokolwiek powiedzieć, gdzieś ponad ich głowami rozległ się zaalarmowany głos:

— Hej! Co wy robicie!?

Odruchowo zadarli głowy i spostrzegli wyglądającą zza krawędzi prowadzącego na strych otworu chłopięcą twarz.

— To… To nie wasze konie!

— Oczywiście, że nasze — odparł Hadres, ani na moment nie przerywając siodłania. — Przyjechaliśmy na nich jeszcze przed zachodem słońca. Teraz zaś musimy śpiesznie jechać dalej.

— Wcale nie! — zaprotestował chłopak znacznie pewniejszym głosem. Na chwilę jego głowa zniknęła z otworu, a do ich uszu dobiegło szuranie i ciche przekleństwa. W końcu ze strychu wysunęła się nieco koślawa drabina, po której zszedł pośpiesznie. Zeskoczył z kilku ostatnich stopni i wycelował w nich oskarżycielsko palcem. — Pamiętałbym was! Szczególnie ją! — wskazał na Emnesię, wywołując na jej twarzy grymas. — Zostawcie konie w spokoju!

Hadres zignorował go, zabierając się do siodłania drugiego konia.

— Zostaw nas w spokoju — rzekła Emnesia, unosząc wyżej głowę. — Wracaj tam, gdzie… Byłeś. — Wykonała w jego stronę ruch dłonią, jakby odprawiała służbę.

— Nigdzie nie pójdę — odparł, stając w rozkroku i opierając dłonie na biodrach. — Jak nie zostawicie koni, to pożałujecie! Umiem się bić. — Tu pomachał palcem na wyraźnie rozbawionego Hadresa. — Zobaczysz! Jak ci przywalę, to długo nie wstaniesz!

Mężczyzna już miał odpowiedzieć, gdy do ich uszu dotarły krzyki i łomot kroków. Wszyscy troje spojrzeli na lekko uchylone drzwi do stajni. Wściekły tłum z karczmy musiał przezwyciężyć zaklęcie Hadresa i ruszył w pościg.

Rozdział dziewiąty!